တစ်ယောက်ထဲတစ်ဒုက္ခ(Short Story)

ကျွန်ုပ်မှတ်မိသမျှ ကျွန်ုပ်ငယ်ဘဝမှာ မိသားစုများဖြင့်သစ်သားအိမ်ဆောင်ကြီးတွင် သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်းနေခဲ့ရသည်။ကျွန်ုပ်ကား အိမ်၌သားကြီးတစ်ယောက်၊အောက်၌ ညီနှင့်ညီမငယ်တို့ရှိကြသည်။အဖေ၊အမေနှင့်အဖိုးအဖွားတို့ရှိကြသည်။မိသားစုဝင် ၇ယောက်ခန့်ရှိ၍ အမြဲတမ်း ဆူညံနေတတ်ပေသည်။ကျွန်ုပ်ကား အကြီးဆုံးသားဖြစ်သည့်အတိုင်း အိမ်အလုပ်၌အမြဲတမ်း ကူညီရသည်ပင်။ညီနှင့်ညီမကို ထိန်းသိမ်းဆော့ကစားပေးရသည်မှာတော့အမြဲတမ်းလုပ်နေရကြ တာဝန်တစ်ရပ်ဖြစ်လေသည်။ကျွန်ုပ်ကား ပင်ကိုယ်သဘာဝမှာ တစ်ကိုယ်ထဲ အေးအေးတော်သလို ကြည့်နေချင်တတ်သော ကြောင့် ဤကဲ့သို့ဆူညံနေသော မိသားစုမျိုးနှင့် အဆင်ပြေလှသည်မရှိပေ။ညီနှင့်ညီမတို့မှာ အငယ်များဖြစ်သည့်အတိုင်း ဂျီကျတတ်၊ဆိုးတတ်သည်။ကျွန်ုပ်နှင့် အဆင်ပြေသည်မရှိတော့ အမြဲသတ်ပုတ်၊ရန်ဖြစ်၊စကားများကြသည်။

မိဘများမှာ စိတ်ကြည်နေသော အချိန်များ၌

"သားရယ် ကိုယ့်ညီလေး ညီမလေးပဲ စိတ်ရှည်ပေးမှပေါ့။သားငယ်နဲ့သမီးငယ်တို့ကလည်း အကိုကြီးစကားနားထောင်မှပေါ့။"

ဖခင်နှင့်မိခင်က လေချိုသွေးကာ တတ်နိုင်သမျှ ဖျန်ဖြေပေးသည်။စိတ်မကြည်ကြသောအခါမျိုး အထူးသဖြင့် လကုန်ခါနီး ငွေသိပ်မကျန်တော့ချိန်များတွင်တော့ သုံးယောက်လုံး အဆူခံအရိုက်ခံရလေသည်။

အကိုကြီးဖြစ်သောကျွန်ုပ်ကိုကား ကိုယ့်အောက်အငယ်တွေကိုထိန်းသိမ်းနိုင်စွမ်းမရှိခြင်းအတွက် များစွာအပြစ်တင်ပြောလေ့ရှိလေသည်။

ကျွန်ုပ်လည်း ကြာလေကြာလေ ညီနှင့်ညီမကို မပတ်သက်ချင်လေလေဖြစ်ကာ လူငယ်သဘာဝ အတွေးချော်ကာ ညီနှင့်ညီမတို့မရှိပဲ တစ်ဦးတည်းသော သားဖြစ်ရင်ကောင်းမည်ဟု မကြာခဏမျှော်လင့်တောင့်တခဲ့ဖူးလေသည်။အသက်ကြီးလာလျှင်လည်း တစ်ကိုယ်ရည်တစ်ကာယနေမည် လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေချင်သည်ဟု မကြာခဏဆုတောင်းဖြစ်ခဲလေသည်။ဤသို့ဖြင့်ကျွန်ုပ်မှာ ညီနှင့်ညီမကိုလည်ကောင်း ဤသိုက်သိုက်ဝန်းဝန်းဖြစ်နေသောအိမ်ကိုလည်ကောင်း စိတ်ညစ်ခြင်းများဖြစ်လာပြီး ထိုအခြင်းအရာကို မိသားစုဝင်များအားလုံးကလည်း ရိပ်မိနေကြလေတော့သည်။

နှစ်အတော်ကြာသွားပြီးနောက်တွင် ကျွန်ုပ်ကား ဆရာဖြစ်သင်အောင်ခဲ့လေပြီ။မြို့ပေါ်ကကျောင်းတွင် လျှောက်ထား၍ရနိုင်ပါလျက် နယ်ဘက်သို့ တစ်ကိုယ်ထဲဆင်းခဲ့ကာ နယ်ကျောင်း၌ စာသင်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။

ကျွန်ုပ်အလိုကို ဖခင်နှင့်မိခင်တို့က လိုက်လျောပါသည်။အဖိုးနှင့်အဖွားကား မြေးကြီးဖြစ်သူကျွန်ုပ် ဖြူစိမ်းဝတ်ကလေးဖြင့် ကျောင်းဆရာဖြစ်လာသည်ကိုပင် မမီလိုက်ကြ နှုတ်ဆက်ထွက်ခွာသွားခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ကျွန်ုပ်မှတ်မိသေးသည် ကျွန်ုပ် ထွက်ခွာမည့်နေ့တွင် ညီနှင့်ညီမတို့မှာကျွန်ုပ်ကို မကြည်ညိုမရှူစိမ့်သော အကြည့်ဖြင့် ကြည့်နေသည်ကို သိသည်။သိလျက်ဖြင့် လျစ်လျူရှူ့ခဲ့မိသည်။ကျွန်ုပ်ပျော်သော တစ်ကိုယ်ရည်ဘဝကို ရတော့မည်မဟုတ်လော။

ကားဂိတ်သို့ ကျွန်ုပ်ကားငှားသွားပြီး ကားဂိတ်မှ မကွေးသို့ထွက်

မည့်Tour busကို လက်မှတ်ဖြတ်ကာ မကွေးနတ်မောက်ခရိုင်(ဗိုလ်ချုပ်မြေ)သို့ ထွက်ခွာလာခဲ့သည်။

ကျွန်ုပ်ရောက်ရောက်ချင်း၌ နေရာစိမ်းဖြစ်၍ ပင်ပန်းသော်လည်း မကြာမီတွင် အသားကျကာ နေရထိုင်ရ ချောင်လည်လာ၏။

ငါးနှစ်တိတိစာသင်နေခဲ့သော်လည်း မိဘနှင့်မောင်နှမများထံ အဆက်အသွယ်မလုပ်ဖြစ်ခဲ့ပေ။ကျွန်ုပ်ကား တစ်ကိုယ်ထဲပျော်နေမိခဲ့လေသည်။

၇နှစ်တိတိစာသင်ပြီးနောက်တွင် ကျွန်ုပ်ထံ ဖခင်ဖြစ်သူ ကင်ဆာဖြင့်ဆုံးသောကြောင့် နာရေးဖိတ်စာရောက်လာခဲ့လေသည်။

ကျွန်ုပ်လည်းရှိသောငွေလေးလက်ထဲကိုင်စွဲကာ မြို့သို့ပြန်လာခဲ့ရ၏။ကျွန်ုပ်ရောက်သွားသောအခါ ညီနှင့်ညီမတို့မှာ ဧည့်သည်များကို ဧည့်ခံစကားပြောနေကြသည်။သူတို့မျက်လုံးတွေမှာလည်း နီရဲ အစ်ခဲလျက် ငိုထားသည်မှာ မကြာလှသေးမှန်း သတိထားမိလေသည်။ကျွန်ုပ်ကိုမြင်သောအခါ ညီနှင့်ညီမတို့မှာဝမ်းသာခြင်းအရိပ်အယောင်ပင်မပြကြ၊မိခင်ကသာ ကျွန်ုပ်ကို

"ဪ...။သားကြီးလာပြီလား။ဝင်လာခဲ့လေကွယ်။"

ဟုခရီးဦးကြိုပြုရှာ၏။

ဖခင်ကိုနာရေးအစအဆုံး ကူငွေနှင့်တကွ ကူညီဆောင်ရွက်လုပ်ကိုင်ပေးပြီးနောက်တွင် မိခင်က သေတမ်းစာကိုလွဲပေး၏။သေတမ်းစာအရကျွန်ုပ်အတွက် ငွေသား သိန်း၁၀၀တိတိ အမွေချန်ခဲ့ကာ ဤသစ်သားအိမ်ဆောင်ကြီးကိုကား ညီနှင့်ညီမတို့ နှစ်ဦးသားပိုင်ဆိုင်ကြမည်ဖြစ်သည်။

ဤတွင် မိခင်က ကျွန်ုပ်ကိုပြော၏။

"သားက တစ်ကိုယ်ထဲနေချင်တာဆိုတာ အမေသိပြီးသားပါ။မပူပါနဲ့မင်းညီနဲ့ ညီမတို့က အမေ့ကိုကောင်းကောင်းစောင့်ရှောက်နိုင်ပါတယ်။ငါ့သားပျော်သလိုသာနေပါ။"

အမှန်တော့မိခင်ကို ကျွန်ုပ်က စောင့်ရှောက်ပါရစေဟုတောင်းဆိုခဲ့လိုက်လျှင် ကျန်ရှိသော မိခင်၏၆လတာသက်တမ်းကို ကျွန်ုပ်အလုပ်အကျွေးကျေးဇူးဆပ်ရင်း ကုန်ဆုံးပေးလိုက်နိုင်မည်ဖြစ်သည်။မိခင်လည်းကင်ဆာရှိ၏ ၆လသာခံမည်ဖြစ်ကြောင်း အချိန်နှောင်းသွားမှကြားခဲ့ရသည်။မိခင်ကား ရောဂါရှိကြောင်းပြောလိုသည်။သို့သော်ညီငယ်က

"အကိုက သိတော့ဘယ်လောက်စောင့်ရှောက်ချင်မှာမလို့လဲ။စောင့်ရှောက်လည်း သူ့လစာလေးနဲ့ အမေဆေးဖိုးနဲ့မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။သူဘာသာ တော်ရာအရပ်မှာတော်သလိုပေးနေလိုက်ပါ။"

ဟုကြိုတားခဲ့၍ မပြောဖြစ်ခဲ့ပေ။ကျွန်ုပ်လည်း အကြောင်းမသိသေးလေသောကြောင့် နှုတ်ဆက်ကာ နယ်ပြန်ခဲ့လေသည်။

၆လပင်မကြာလိုက်

၄လခွဲ၌ မိခင်ဆုံးကြောင်း ကြားသာကြားလိုက်ရသည် နာရေးဖိတ်စာတော့ရောက်မလာ ကျွန်ုပ်လည်း ကိုယ့်မိခင်ပဲ ဟူကာ ကြားကြားချင်း မြို့ပြန်လာခဲ့၏။ကျွန်ုပ်ရောက်သောအခါ မီးပင်သဂြိုလ်ပြီးကြပြီ။

ညီနှင့်ညီမတို့မှာ ကျွန်ုပ်အားကြိုဆိုလိုသောသဘောကိုမပြသဖြင့် ကျွန်ုပ်မှာ သတင်းမေးပြီး ပြန်လာရသည်။စင်စစ်ကိုယ့်မိခင်ကိစ္စကို အပြင်လူလည်းမဟုတ်ပဲ ဤသို့ပြုမူခြင်းမှာလွန်သည်ဟုတော့ခံစားမိသည်။အိမ်၌လည်း ခယ်မများ၊ယောက်ဖများနှင့် တူ၊တူမ များပင် ရှိနေလေသည်။ကျွန်ုပ်လည်း ကျွန်ုပ်ကို အကိုမဆိုထားနှင့် ဆွေးမျိုတစ်ယောက်လောက်မျှသဘောမထားချင်သော ညီနှင့်ညီမကို အတော်အသည်းယားသွားသည်မှာတော့အမှန်ပင်။

ကျွန်ုပ်ထိုအချိန်မှစ၍ မကြာခဏ ငယ်အကြောင်းများစဥ်းစားမိသည်။စင်စစ် သူတို့က ဖယ်ခွာခြင်းမဟုတ် ကျွန်ုပ်ကိုယ်တိုင်က မိဘနှင့်ဝေးရာသို့ ရှေ့နောက်မကြည့်ပဲ ထွက်သွားခဲ့ခြင်းပင်။

ကျွန်ုပ်တစ်ကိုယ်ထဲနေရပါသော်လည်း ကျွန်ုပ်မျှော်လင့်သလို ပျော်ရွှင်ခြင်း၊ကျေနပ်ခြင်းများ ဖြစ်မလာချေ။မိဘအိမ်တွင်မနေလို၍ ထွက်ပြေးကာ ဒုက္ခရောက်ခဲ့၍ပြန်လာသော ကလေးမျိုးကပင် ပြန်၍ပြင်ဆင်ခွင့်ရချင်ရပေဦးမည်။

ယခုက သေကွဲကွဲကြ၊အဆက်ဖြတ်ကြ၍ ပြန်ဆုံနိုင်ဖွယ်လည်းမရှိတော့ချေ။

ရှေးယခင်က ထင်သကဲ့သို့ နိဗ္ဗာန်ရောက်နေသည့်နှယ် ဖြစ်မနေပဲ စိတ်ဆင်းရဲခြင်း အထီးကျန်ခြင်း အပေါင်းခညောင်းနေခဲ့ပါလေသည်။

ကျွန်ုပ်မှန်ကြည့်မိသောအခါများ၌ မှန်ထဲကပုံရိပ်က

"မင်းလိုချင်တာရပြီလေ။မင်းမပျော်ဘူးလား။"

ဟုလှောင်ရယ်သံဖြင့်မေးနေသလိုပင် ခံစားမိလေသည်။

ကျွန်ုပ်လည်းစိတ်ထဲမှပင်

"ငါပျော်ရမယ်ထင်ခဲ့လို့ပါကွာ။ငါမှားမှန်းသိပါပြီ။"

ဟုသာကြိတ်ဖြေဖြစ်ခဲ့သည်။

လပေါင်းများစွာကြာမြင့်ပြီးနောက် ၂၀၂၀တွင်Covid-19ရောဂါမြန်မာပြည်၌ဖြစ်ပေါ်လာလေသည်။

ကျွန်ုပ်လည်း နောက်ဆုံးတွင် သတိထားသည့်ကြားကမှ ကူးစက်သွားခဲ့သည်။စိတ်ဓါတ်ကျနေသော ကျွန်ုပ်အဖို့ ကိုယ်ခန္တာ၌လည်း အားအင်ရှိဖို့ဝေးစွ။ဆေးလိပ်ဒဏ်၊အရက်ဒဏ်တို့ဖြင့် ရောဂါမှာ အားကောင်းသွားပြီးမျှော်လင့်ဖွယ်မရှိတော့သော အခြေအနေသို့ရောက်သွားလေသည်။

ကူးလွယ်သောရောဂါဟူသည့်အတိုင်း လူနာမေးမည့်သူလည်းမရှိပေ။သဘောကောင်းပုံရသော သူနာပြုမလေးတစ်ဦးသာ ကျွန်ုပ်ကိုနေ့စဥ်လိုအပ်သမျှဂရုစိုက်ပေးရှာသည်။သူနာပြုမလေးမှာ အသက်လည်းငယ်သေးပုံရပါသည်။

"ဦး...။ဒီမှာ ဦး ဖုန်း အားပြည့်နေပြီနော်။"

ဟုပြောရင်း အားသွင်းကြိုးဖြုတ်ကာ အနားယူလာပေးရှာ၏။

ကျွန်ုပ်က အားနည်းနေသောလေသံဖြင့်

"နေပါစေကွယ်။ဦးကိုဆက်မယ့်သူလည်းမရှိပါဘူး"

ဟုဖြေလိုက်သောအခါ အဖြေအကြောင့် သူနာပြုမလေးမှာ စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားပုံရပေသည်။နေ့စဥ်နေ့တိုင်းအဖော်လာလုပ်ပေးရှာသည်။ကျေးဇူးတင်ဖွယ်ပင်။

မျှော်လင့်ဖွယ်မရှိသည်ကိုသိ၍ ကျွန်ုပ်၏ မကွေးမှ အိမ်ကို ညီနှင့်ညီမနာမည်ဖြင့် သေတမ်းစာရေးခဲ့ပြီးပြီ ဖြစ်လေသည်။

နေရောင်ခြည်တောက်ပနေသည်ကိုမြင်တိုင်း၊အရုဏ်တက်၊ညနေခင်းဆည်းဆာကိုမြင်တိုင်း ဒါနောက်ဆုံးမြင်ရတာဖြစ်မယ်ဟူသောစိတ်ဖြင့်ကြည့်ဖြစ်ခဲ့၏။

ကျွန်ုပ်ကား မိသားစုဖြင့် သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်းနေခွင့်ရခဲ့ပါသည်။

ယခုသေသောအခါ၌ တခြားစီပင်

အားအပြည့်ဖြစ်နေသော ဖုန်း မှာလည်း ဆက်မည့်သူမရှိပေ။

တရားအသိဖြင့် မျက်စိမှိတ်ထားနေစဥ် ခြေသံတချို့ကိုကြားနေရလေသည်။မျက်စိကိုဖွင့်၍လည်းမရတော့။ခါတိုင်းရနေကြဆေးအနံ့များလည်းမရတော့။လျှာကပင် ရှတတဖြစ်လာလေပြီ။သို့သော် အသံကိုကားကြားနေရသေး၏။

သွေးခုန်နှုန်း၊နှလုံးခုန်နှုန်းပြ မီတာစက်လေး၌ မျဥ်းဖြောင့်ဖြစ်သွား၍မြည်လာသောအသံကိုကြားလိုက်ရလေသည်။

တချိန်ထဲမှာပင် ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းလောက်အောင် အေးစက်သွားခြင်းကို ခံစားရပြီး ကမ္ဘာလောကကြီးမှာ တမဟုတ်ခြင်း တိတ်ဆိတ်သွားသည့်အလား အရာအားလုံးရပ်တန့်သွားသည့်အလား အောက်မေ့ရပါလေသည်။

"ကျ...ကျွန်တော်...အရေး‌ပါတဲ့အရာဆိုတာကို နားလည်တဲ့အချိန်မှာ သိပ်နောက်ကျသွားပြီလား။"

ရက်ပေါင်းများစွာကြာသွားသည် ထင်ရ၏။

ထို့နောက် အိပ်မက်ရှည်မှ နိုးလာသူတစ်ယောက်ကဲ့သို့ ပြန်နိုးထလာ၏။ဘေးဘီကိုကြည့်မိပြီးချိန်တွင် ထိတ်လန့်ခြင်းများ ကြီးစိုးလာလေသည်။

ကျ...ကျွန်ကား ကုတင်ပေါ်လှဲလျောင်းနေသည်ကို ပြန်မြင်နေရလေသည်။နှလုံးခုန်ပြစက်မှာ မျဉ်းဖြောင့်ဖြစ်နေပြီ။

ကျွန်ုပ် သေသွားပြီ။သို့သော် သရဲဖြစ်နေသည်လော။ဖြစ်နို‌င်လောက်သည်။သရဲဖြစ်နေ၍သာ ဤသို့မြင်နေရသည်ဖြစ်မည်လေ။ကျွန်ုပ်ကျွတ်လွတ်ဖို့ဆိုလျှင် စိတ်စွဲနေသော ကိစ္စကို ပြီးမြောက်အောင်လုပ်ပြီး စိတ်လျှော့ဖို့မှသာဖြစ်နိုင်မည်လေ။

ညီငယ်ကား အိပ်မောကျလျက် အရက်နံလည်းထွက်နေပေသေးသည်။ကြည့်ရသည်မှာ မအိပ်ခင်က မိန်းမနှင့်လည်း ရန်ဖြစ်ထားပုံရပါ၏။မျက်နှာမှာ ကြည်လင်ပြီး စိတ်ချမ်းသာစွာအိပ်‌နေရပုံမပေါ်ရှာပေ။

ကျွန်ုပ်လုပ်ဖို့ကျန်‌သော ကိစ္စကို လုပ်ရန် ကြိုးစားကြည့်သည်။အလုပ်ဖြစ်ရှာ၍ တော်သေးသည်။ညီငယ်ကား လက်ထဲမှ အရက်ပုလင်းလွတ်ကျသွားချိန်တွင် နိုးလာ၏။ထို့နောက် ‌အပေါ့သွားရန်နောက်ဖေးသို့သွားလေ၏။

တစ်ခဏအကြာ သူ၏ ထိတ်လန့်စွာအော်ဟစ်လိုက်သံကို ကျွန်တော်ကြား၏။ကျွန်တော်ကား စိတ်မပူချေ။မျှော်လင့်ထားသလိုဖြစ်လာ၍ ဝမ်းပင်သာသေး၏။

ထို့နောက် ပြန်ထွက်လာကာ ဖုန်းကိုလိုက်ရှာရင်း တစ်စုံတစ်ယောက်ကို ဆက်နေလေသည်။ကြည့်ရသည်မှာ ညီမငယ်ထံဖြစ်လောက်ပါရဲ့ သူမြင်လိုက်ရသည်ကို ပြောပြလို၍ ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။

နောက်ဖေး၌ကား ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် လက်ချောင်းမှဖောက်ထုတ်ထားသော သွေးဖြင့်

"အရာအားလုံးအတွက် တကယ်တောင်းပန်ပါတယ်ညီနဲ့ညီမလေး။"

ဟူ၍ရေးသားထားလိုက်ခြင်းဖြစ်လေ၏။ညီငယ်ကား အတော်ထိတ်လန့်နေရှာ၏။သူ့မိသားစုများက ရေးသည်လည်းမဟုတ်ရှာလေသဖြင့် ပို၍ပင်ကြောက်နေရှာပုံရသည်။ကျွန်ုပ်က သူ့အားမုန်းတီးနေလျှင်တော့ ဂုတ်ချိုးသတ်သည်ကဲ့သို့အရာမျိုး လုပ်ချင်လုပ်မိလောက်သည်။သို့သော် သူကသာ ကျွန်ုပ်အား ပို၍ သတ်ချင်ရင်သတ်ချင်လောက်ပါဦးမည်။

ကျွန်ုပ်အား မြန်မြန်ပျောက်ကွယ်သွား‌စေလိုသော သ‌ဘောဖြင့် နောက်သုံးရက်အကြာတွင် အသုဘကျင်းပကြ၏။ကျွန်ုပ်ကား ပျော်ပျော်ကြီး သာဓုခေါ်ခဲ့မိပါသတည်း။

Comments

UnknownSeptember 6, 2021 at 7:51 AM
တယောက်တည်အမြဲနေချင်တဲ့ ကိုယ့်လို လူအတွက် အတော်တွေးဖို့ အကြောင်းရာပဲ
UnknownSeptember 6, 2021 at 9:27 AM
'(
UnknownSeptember 9, 2021 at 1:50 AM
တစ်ယောက်ထဲနေဖို့ အမြဲတွေးနေခဲ့တာ အခုတော့
UnknownSeptember 9, 2021 at 10:15 PM
ကောင်မလေးနဲ့ နေချင်တာ
UnknownSeptember 10, 2021 at 11:15 AM
good.ဟိုဝတ္ထုလေးလည်းဆက်ရေးပါ..

Search This Blog

Phat Yinn Hlu

တစ်ယောက်ထဲတစ်ဒုက္ခ(Short Story)

Comments

Post a Comment